كليه محققين بر اين امر اعتراف دارند كه قديمي ترين اقوام كه تاريخ از آنها نام برده است ،در غرب ايران زندگي كرده اند و لرستان و كوه هاي سرسبزش در ميان اين مناطق مانند خورشيد درخشيده واشعه تابناك آن از  نفوذ حكومت هاي جبار وستمگر كلده ، آشور  و بابل جلوگيري و در واژگون كردن اين حكومت ها نقش مؤثري داشته اند ، كاسيت ها بوده اند .

تا چند سال اخير تاريخ قوم كاسي يا كاشو تاريك بود و هر كدام از محققين و خاور شناسان به
طور حدس و گمان چيزهايي در مورد  آنها  نظريه اي ارائه  مي دادند  و از روي   كتيبه هاي كلده، آشور و بابل به طور  نا مبهم نام از  اين قوم ديده مي شود ، اما  اتفاق  آنها بر اين بود كه مركز قوم كاسيت  در حدود كرمانشاه زهاب و لرستان بوده اند ونخستين  كساني در دنيا هستند
كه به تربيت اسب همت گماشته اند ، و ساير اقوام آن عصر اين تمدن را از آنها  فرا گرفته اند.

ايلامي ها كاسيت ها را «كوسي» مي خواندند و آشوري ها آنها را «كاشو» مي شناختند وبراي اولين بار نام آنها در زمان پادشاهي شمشوايلونا    پسر «هامورابي- حمروبي» كه در تاريخ دو هزار و چهل وسه پيش از ميلاد «2080-2043ق.م»  در بابل پادشاهي داشته ، ديده مي شود.
در  زمان اين پادشاه كاسيت ها به بابل حمله كردند  ولي مغلوب  شدند وبه وطن خود مراجعت
نمودند و سيصد سال  بعد يعني در تاريخ هزار و هفتصد و پنجاه سال پيش از  ميلاد از ضعف كشور بابل استفاده كرده وبار ديگر به رياست پيشواي خود « كانداش»  به اين سرزمين هجوم آوردند وتا مدت پانصد سال يعني تا تاريخ هزار و يكصد و هشتاد پيش  از   ميلاد در اين محل حكمراني داشته ودر اين مدت سي وشش پادشاه بر آنها فرمانروايي كرده اند.

كاسيت ها در ابتدا مردمي بي سواد بودند ، ولي همين كه با مردم بين النهرين آشنايي پيدا كردند
خط آنها را فراگرفتند ودر امور مذهبي از آنها اقتباساتي نمودند.
از تاريخ  يكهزار و هشتاد وپنج قبل از ميلاد  اين قوم به كوه هاي خود  مراجعت  كردند  و در تمام اين مدت به هيچ وجه با مردم بومي بين النهرين ممزوج نشده شخصيت نژاد  خود را حفظ
كرده اند. در دوره هاي  بعد   تا زمان انقراض  پادشاهان هخامنشي  نيز گهگاهي از كاسيت ها نامي برده  مي شود وجنگجويي   آنها در تمام اين مدت   مشهور بوده است.  به طوري  كه در تاريخ آمده است ، هخامنشيان هنگام گذر ازراه همدان تا بابل كه قلمرو كاسيتها محسوب مي شد ناگزير بودند كه به آنها باج بپردازند.     

مناطقي كه امروزه لرها در آن به سر مي برند مدتها پيش از كوچ ايرانيان مسكون بوده است ،
اين مناطق دور از دسترس آشوري ها و بيشتر زير نفوذ ايلاميان بوده است.

در شوش كه تقريباً در گذرگاه كوه هاي لر كوچك «لرستان فعلي»قرار دارد آثاري بدست آمده
كه نشان مي دهد اين شهر در حدود   3000 سال   پيش از ميلاد آبادان  بوده است. همچنين از سكه هاي به دست آمده از دوران سلوكي در لرستان پيداست كه سلسله  سلوكيان  بر اين منطقه
 نيز   حمكراني   داشته اند . واما بدون شك   غني ترين   دوره   در ميان  دوره هاي تاريخي  در منطقه  متعلق به  دوره پارت (اشكاني) است ، چرا كه   بيشترين  استقرار را داشته  و بجز مناطق كوهستاني جنوب شرق منطقه در اطراف   رود كشكان و  رود خانه چم زكريا در بقيه مناطق آثار  پارتي   شناسايي شده است.  از جمله آثار اين دوره كه   در لرستان  به  دست آمده عبارتند از :  آثار قلعه ها و قبور و چند معبد مهرپرستي  از دوره هاي  پارت (كوگان) و قبور اشكاني  (اشكانيان) كه از جمله آنها مي توان به غار «كوگو» در دهكده  چشمك وستون وسر
ستون هاي سنگي از دهستان «تشكن» واقع در بخش چگني اشاره نمود. 

تهيه و تنظيم:پروانه قبادي كيا